Vrijdagochtend arriveerden we op TT Circuit Assen voor de Gamma Racing Day 2020. Ik had er weer heel veel zin in en vond het nu toch echt tijd worden om te gaan winnen. Eerste worden bij de junioren is natuurlijk leuk, maar het gaat er nu om de race te winnen in het algemeen klassement.
Dus de eerste training ging ik vol goede moed in. Het was een prima training, maar we hadden iets anders geprobeerd met de afstelling en dat bleek niks voor mij, ik werd vierde. Training twee ging een stuk beter. Ik had een goeie flow te pakken, kon constante snelle tijden rijden en dat resulteerde op een p1, 0.3 sec. sneller dan nummer 2!
Zaterdagochtend werd ik gebeld door mijn teamgenoot en beste vriend Milan met heel treurig nieuws. Zijn opa was die ochtend overleden. Milan vertelde dat hij toch wilden rijden en daarom heb ik zoveel respect voor hem!!
Eenmaal op het circuit aangekomen begon de kwalificatie ook al direct. Door miscommunicatie is de kwalificatie helaas fout gegaan en is onze strategie om zeep geholpen. We reden op te hoge bandenspanning en dat resulteerde in een p3 voor mij en een p2 voor Milan.
Tijdens de opwarmronde voor de eerste race op zaterdagmiddag kreeg ik te horen dat ze mijn transponder waren vergeten te plaatsen. Dat was balen, want dat betekende dat ik terug de pits in moest om de transponder te laten plaatsen en moest starten vanuit de pits. Echt heel erg zuur, want zo moest ik in plaats van vanaf de achtste startplek (door de reversed grid van de top tien) nu helemaal achteraan vanaf de 17e plek moest beginnen. Daardoor moest ik door het hele veld heen en dat kost veel tijd.
Gelukkig kon ik wel snel naar voren komen en tegen het einde van de race lag ik vijfde. Ik naderde de nummer 4 heel snel en toen was ik nog meer gedreven om door te rijden. De eerste aanval duurde een paar bochten lang, maar ging wel in een keer goed. De kopgroep van drie rijders was helaas te ver weg om er nog bij te komen. Maar ik ben dus van helemaal achteraan teruggereden naar de vierde plek en daar was ik toch blij mee. Toen hoorde ik dat Milan had gewonnen en liepen de emoties hoog op, want dit gunde ik hem zo erg! Zijn opa zou echt trots zijn.
Zondagochtend was ik erg gedreven om een beter resultaat te halen dan in de eerste race. Ik startte als derde, had een hele goede start en was András Király direct voorbij. Maar Marcel Dekker had een nog betere start en zo gingen we met z’n drieën naast elkaar de eerste bocht in. Ik was ik de buitenste en moest uitwijken naast de baan om niemand te raken. Daardoor kwam Király mij weer voorbij en bleef ik op p4 rijden. Door een crash van een andere rijder kwam de safetycar in de baan.
Na de herstart veranderde ineens van alles. Dekker raakte Király op zijn achterbumper en daardoor viel Dekker wat posities terug. Milan moest daardoor remmen en ik kon er net langs komen zonder snelheid te verliezen. Zo reed ik opeens tweede met Filip Wojtowicz achter mij. We reden met z’n drieën wat weg en ik kwam in gevecht met Wojtowicz, dus reed Király weg. Toen ik Wojtowicz achter me wist te laten waren er al flink wat minuten weggetikt en had ik nog maar één doel en dat was Király inhalen. Dat lukte na een paar acties, maar ik werd weer terug ingehaald.
In de laatste ronde lag ik tweede, maar ik wist Király weer in te halen voor het lange stuk richting Ramshoek. Maar door de slipstream haalde hij me weer in en we reden naast elkaar op volle snelheid door de Ramshoek.
De laatste bocht, de Geert Timmer chicane, was alles beslissend. Zij aan zij reden we naar de finish en het was niet te zien wie er als eerst over de streep kwam. Jammer genoeg was ik een honderdste van een seconde later, dus werd ik tweede.
Heel jammer, maar ik heb gedaan wat ik kon en al met al was het een rollercoaster van emoties dit weekend!
Op naar de ‘Voorjaarsraces’ op Circuit Zandvoort op 10 en 11 oktober, groet Maxime